Söze gerek duymazdık...

Başka hiçbir söze gerek duymazdık inan bana... içimizin şu sızısıyla dağ deniz aşacağımıza, tekbir sözle kendimizi aşsaydık hiçbir şeye gerek olmazdı. Bir gün, tek bir Allah'ın günü diyebilseydik birbirimize: "olmadı, sensiz olmadı". o vakit kapanırdı tüm hesaplar . Ya da bir gün çıkagelseydin, yağmurlu bir gün... Telefonumda bir mesaj "aşağıdayım, bekliyorum" tek bir soru sormazdım..."neredeydin, nereye gidiyoruz, emin misin?"

Hiçbir şey!

İnerdim merdivenleri aceleyle… Gülümseyerek bakardım biraz çizgilerine...  Saatlerce konuşmadan yürüyebilirdim yanında. Sözcüksüz, şüphesiz, sessiz, belki kimsesiz ama huzurlu... Deniz kenarında oturacağımız o masada rüzgar belki saçımı vururdu yüzüme ve sen gülümseyerek çekerdin onları yüzümden ellerinle. Ve ben yine, öyle bakardım... Hayranlığımı anlatırdım, hiçbir şey söylemeden, öyle gözlerimle…

Belki kalkınca masadan, yürümek isterdin biraz, bir şarkı mırıldanırdın inceden, ben yine de konuşmazdım... Belki uzun uzun bakar uzaklara, dertleşirdin benimle... Okşardım bende hüzün saran yüreğini...

Yürek demişken: nerde bizde o yürek demi?

İşte o vakit olmuyor, yüreksiz olunca olmuyor...

Saatlerce konuşmadan yürüyebilirdim yanında, ve binlerce ömür sevebilirdim seni!...

Belki de...

Belki bir eski şarkı, belki hoş bir koku esintide...

Söze gerek duymazdık...

( Yazan: T.O )