Aslında bir değişiklik yok. Kaldığım yerden devam ediyorum. İşte şarkım: http://www.youtube.com/watch?v=r-DgkPS9Ids
Sevmediğim işimde 6.ayımı doldurdum. Başlarken 1 ay çalışır çıkarım diye girmiştim. Şimdi ise 6 ayın üstüne 1 yıl daha çalışmam gerek.
Ağabeyim askerlik başvurusunu yaptı. Kısmetse Kasım'da asker. %99 kısa dönem çıkacak. Nisan'da gelir. Ben de Nisan'dan sonraki ilk celpte gitmek için başvurumu yapacağım. Zaten Aralık'ta dolacak tecilim. 4-5 ay falan geri alacağım işte.
1 aydır neredeyse hiçbir arkadaşımla görüşmedim. Haftanın 7 günü sabahtan akşama kadar iş ya da kurstayım. Oruç tutmaya çalışıyorum. Ve sağlam etkiliyor.
Neyse çok sızlandım. Hiç mi iyi bir şey yok? Var. Aslında beni zorlasa da kursu iyi bir şey olarak görebilirim. SPK Lisansı almayı çok istiyordum. Hala da istiyorum ve bunun için bir şeyler yapıyorum. Tutamam diye düşündüğüm orucumu, zor da olsa tutuyorum. Yani bugüne kadar tuttum. İnşallah kalan kısmını da tutabilirim. Eskisi gibi Atalet ( bu kelimeyi yeni öğrendim desem yeridir. Mümin Sekman'ın Her Şey Seninle Başlar kitabında. ) halinde değilim. Aslında hala o haldeyim ama en azından artık bunun farkındayım ve harekete geçmek için bir şeyler yapıyorum. SPK kursu bundan biri. Diğerlerini ise şimdilik sadece planlıyorum. Ama hepsinden de önemlisi birisiyle tanıştım. Yani yüz yüze tanışmadım ama blogda bir yazımı okuduktan sonra bana bir mail attı birisi. 26 Haziran 2013'te. Hiç kimseye anlatamadığım şeyleri, burada bile yazamadıklarımı ona anlatıyorum. O da her defasında yorumlarını, düşüncelerini, önerilerini paylaşıyor benimle. Aslında onun söylediklerini yapsam daha doğrusu yapabilsem hep olmak istediğim kişi olabilirim. Hep yaşamak istediğim hayatı yaşayabilirim. Ama bir yapabilsem... Sevgili İ.O iyi ki varsın, her şey için çok teşekkür ederim.
Yazmayı bırakmıştım. Çünkü iyi gelmiyordu. Şimdi tekrar başladım sayıyorum kendimi. Umarım yazmak yine bloggerdaki ilk günlerimdeki gibi iyi gelir bana.
Sevgiler, saygılar...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder