Terörü Lanetliyoruz!

Bu sabah okula gittikten sonra daha ilk derse bile girmeden önce şehit haberlerini aldım, pek çok insan gibi. Ve o andan sonra ne bir derse odaklanabildim, ne yüzüm gülebildi ne de herhangi bir arkadaşımla sıradan bir muhabbet yapabildim. Hepimizin başı sağ olsun. Tüm şehitlerimizin mekanı cennet olsun. 

Terörü lanetle kınıyoruz. Bu canlılara yapılan 3-5 günlük operasyonlar kısa süreli sonuç verecektir. Yada hiç vermeyecektir. PKK'nın kökünü kurutana kadar kalın Kuzey Irak'ta. Başbakanlık, liderlik öyle " one minutes " lüğüne olmaz. 

Bu memleketi bu şekilde temizledik sizin gibi itlerden. Bir daha temizleyeceğiz. Şunu yazın beyninize. Bu memleket bizim. Ne kimseye veririz, ne kimseyle paylaşırız.  

 Kuva-I Milliye Destanı 8. Bap

26 Ağustos Gecesinde Saatlar 

İki Otuzdan Beş Otuza Kadar

Ve 

İzmir Rıhtımından Akdeniz'e 

Bakan Nefer 

Saat 2.30. 

Kocatepe yanık ve ihtiyar bir bayırdır, 

ne ağaç, ne kuş sesi, 

                  ne toprak kokusu vardır. 

Gündüz güneşin, 

                     gece yıldızların altında kayalardır. 

Ve şimdi gece olduğu için 

ve dünya karanlıkta daha bizim, 

                        daha yakın, 

                                daha küçük kaldığı için 

ve bu vakitlerde topraktan ve yürekten 

                 evimize, aşkımıza ve kendimize dair 

                                       sesler geldiği için 

kayalıklarda şayak kalpaklı nöbetçi 

okşayarak gülümseyen bıyığını 

                seyrediyordu Kocatepe'den 

                        dünyanın en yıldızlı karanlığını. 

Düşman üç saatlik yerdedir 

ve Hıdırlık-tepesi olmasa 

        Afyonkarahisar şehrinin ışıkları gözükecek. 

Küzeydoğuda Güzelim-dağları 

ve dağlarda tek 

                        tek 

                            ateşler yanıyor. 

Ovada Akarçay bir pırıltı halinde 

ve şayak kalpaklı nöbetçinin hayalinde 

                   şimdi yalnız suların yaptığı bir yolculuk var : 

Akarçay belki bir akar su, 

                        belki bir ırmak, 

                               belki küçücük bir nehirdir. 

Akarçay Dereboğazı'nda değirmenleri çevirip 

                            ve kılçıksız yılan balıklarıyla 

                                    Yedişehitler kayasının gölgesine girip 

                                                                                   çıkar. 

Ve kocaman çiçekleri eflâtun 

                                       kırmızı 

                                               beyaz 

ve sapları bir, bir buçuk adam boyundaki 

                              haşhaşların arasından akar. 

Ve Afyon önünde 

                       Altıgözler Köprüsü'nün altından 

                                         gündoğuya dönerek 

ve Konya tren hattına rastlayıp yolda 

Büyükçobanlar Köyü'nü solda 

                     ve Kızılkilise'yi sağda bırakıp 

                                                   gider. 

Düşündü birdenbire kayalardaki adam 

kaynakları ve yolları düşman elinde kalan bütün nehirleri. 

Kim bilir onlar ne kadar büyük, 

                      ne kadar uzundular? 

Birçoğunun adını bilmiyordu, 

yalnız, Yunan'dan önce ve Seferberlik'ten evvel 

Selimşahlar Çiftliği'nde ırgatlık ederken Manisa'da 

                  geçerdi Gediz'in sularını başı dönerek. 

Dağlarda tek 

                    tek 

                         ateşler yanıyordu. 

Ve yıldızlar öyle ışıltılı, öyle ferahtılar ki 

şayak kalpaklı adam 

nasıl ve ne zaman geleceğini bilmeden 

        güzel, rahat günlere inanıyordu 

ve gülen bıyıklarıyla duruyordu ki mavzerinin yanında, 

birdenbire beş adım sağında onu gördü. 

Paşalar onun arkasındaydılar. 

O, saatı sordu. 

Paşalar : «Üç,» dediler. 

Sarışın bir kurda benziyordu. 

Ve mavi gözleri çakmak çakmaktı. 

Yürüdü uçurumun başına kadar, 

eğildi, durdu. 

Bıraksalar 

ince, uzun bacakları üstünde yaylanarak 

ve karanlıkta akan bir yıldız gibi kayarak 

Kocatepe'den Afyon Ovası'na atlıyacaktı. 

Saat 3.30. 

Halimur - Ayvalı hattı üzerinde 

                                 manga mevziindedir. 

İzmirli Ali Onbaşı 

(kendisi tornacıdır) 

karanlıkta gözyordamıyla 

         sanki onları bir daha görmiyecekmiş gibi 

              baktı manga efradına birer birer : 

Sağda birinci nefer 

                         sarışındı. 

İkinci esmer. 

Üçüncü kekemeydi 

fakat bölükte 

             yoktu onun üstüne şarkı söyliyen. 

Dördüncünün yine mutlak bulamaç istiyordu canı. 

Beşinci, vuracaktı amcasını vuranı 

                           tezkere alıp Urfa'ya girdiği akşam. 

Altıncı, 

inanılmıyacak kadar büyük ayaklı bir adam, 

memlekette toprağını ve tek öküzünü 

ihtıyar bir muhacir karısına bıraktığı için 

kardeşleri onu mahkemeye verdiler 

ve bölükte arkadaşlarının yerine nöbete kalktığı için 

                                       ona «Deli Erzurumlu» derdiler. 

Yedinci, Mehmet oğlu Osman'dı. 

Çanakkale'de, İnönü'nde, Sakarya'da yaralandı 

ve gözünü kırpmadan 

                        daha bir hayli yara alabilir, 

yine de dimdik ayakta kalabilir. 

Sekizinci, 

              İbrahim, 

                           korkmıyacaktı bu kadar 

bembeyaz dişleri böyle tıkırdayıp 

                                 birbirine böyle vurmasalar. 

Ve İzmirli Ali Onbaşı biliyordu ki : 

tavşan korktuğu için kaçmaz 

                       kaçtığı için korkar. 

Saat 4. 

Ağzıkara - Söğütlüdere mıntıkası. 

On ikinci Piyade Fırkası. 

Gözler karanlıkta, uzakta. 

Eller yakında, makanizmalar üzerinde. 

Herkes yerli yerinde. 

Tabur imamı 

mevzideki biricik silâhsız adam : 

                                   ölülerin adamı, 

kırık bir söğüt dalı dikerek kıbleye doğru, 

durdu boyun büküp 

                            el kavuşturup 

                                                sabah namazına. 

İçi rahattır. 

Cennet, ebedî bir istirahattır. 

Ve yenilseler de, yenseler de âdâyı, 

meydânı gazadan o kendi elleriyle verecektir 

                        Cenâbı rabbülâlemîne şühedâyı. 

Saat 4.45. 

Sandıklı civarı. 

Köyler. 

Sarkık, siyah bıyıklı süvari, 

çınar dibinde, beygirinin yanında duruyordu. 

Çukurova beygiri 

                      kuyruğunu karanlığa vuruyordu : 

                                      dizkapaklarında kan, 

                                      kantarmasında köpük... 

İkinci Süvari Fırkası'ndan Dördüncü Bölük, 

atları, kılıçları ve insanlarıyla havayı kokluyor. 

Geride, köylerde bir horoz öttü. 

Ve sarkık, siyah bıyıklı süvari 

                     ellerinin tersiyle yüzünü örttü. 

Karşı dağlar ardında, düşman elinde kalan 

                           bir başka horoz vardır : 

baltaibik, sütbeyaz bir Denizli horozu. 

Düşmanlar herhal onu çoktan kesip 

                                   çorbasını yapmışlardır... 

Saat beşe on var. 

Kırk dakka sonra şafak 

                                 sökecek. 

«Korkma sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak». 

Tınaztepe'ye karşı Kömürtepe güneyinde, 

On beşinci Piyade Fırkası'ndan iki ihtiyat zabiti 

ve onların genci, uzunu, 

Darülmuallimin mezunu 

                                  Nurettin Eşfak, 

mavzer tabancasının emniyetiyle oynıyarak 

                                                    konuşuyor : 

        -Bizim İstiklâl Marşı'nda aksıyan bir taraf var, 

        bilmem ki, nasıl anlatsam, 

        Âkif, inanmış adam, 

        fakat onun, ben, 

                 inandıklarının hepsine inanmıyorum. 

        Meselâ, bakın : 

        «Gelecektir sana vaadettiği günler Hakkın.» 

        Hayır, 

        gelecek günler için 

                            gökten âyet inmedi bize. 

        Onu biz, kendimiz 

                           vaadettik kendimize. 

        Bir şarkı istiyorum 

                             zaferden sonrasına dair. 

        «Kim bilir belki yarın...» 

Saat beşe beş var. 

Dağlar aydınlanıyor. 

Bir yerlerde bir şeyler yanıyor. 

Gün ağardı ağaracak. 

Kokusu tütmeğe başladı : 

                      Anadolu toprağı uyanıyor. 

Ve bu anda, kalbi bir şahan gibi göklere salıp 

ve pırıltılar görüp 

ve çok uzak 

çok uzak bir yerlere çağıran sesler duyarak 

bir müthiş ve mukaddes mâcereda, 

ön safta, en ön sırada, 

şahlanıp ölesi geliyordu insanın. 

Topçu evvel mülâzımı Hasan'ın 

                               yaşı yirmi birdi. 

Kumral başını gökyüzüne çevirdi, 

                                    kalktı ayağa. 

Baktı, yıldızları ağaran muazzam karanlığa. 

Şimdi bir hamlede o kadar büyük, 

                 öyle şöhretli işler yapmak istiyordu ki 

bütün ömrünü ve hâtırasını 

               ve yedi buçukluk bataryasını 

                        ağlanacak kadar küçük buluyordu. 

Yüzbaşı sordu : 

- Saat kaç? 

- Beş. 

- Yarım saat sonra demek... 

98956 tüfek 

ve şoför Ahmet'in üç numrolu kamyonetinden 

yedi buçukluk şnayderlere, on beşlik obüslere kadar, 

bütün âletleriyle 

ve vatan uğrunda, 

yani, toprak ve hürriyet için ölebilmek kabiliyetleriyle 

Birinci ve İkinci ordular 

                        baskına hazırdılar. 

Alaca karanlıkta, bir çınar dibinde, 

                            beygirinin yanında duran 

                            sarkık, siyah bıyıklı süvari 

                         kısa çizmeleriyle atladı atına. 

Nurettin Eşfak 

                baktı saatına : 

- Beş otuz... 

Ve başladı topçu ateşiyle 

                 ve fecirle birlikte büyük taarruz... 

Sonra. 

Sonra, düşmanın müstahkem cepheleri düştü. 

Bunlar : 

           Karahisar güneyinde 50 

                              ve doğusunda 20-30 kilometredeydiler. 

Sonra. 

Sonra, düşman ordusu kuvâyi külliyesini ihâta ettik 

                                          Aslıhanlar civarında 

                                              30 Ağustosa kadar. 

Sonra. 

Sonra, 30 Ağustosta düşman kuvâyı külliyesi imha ve esir olundu. 

Esirler arasında General Trikopis : 

Alaturka sopa yemiş bir temiz 

ve sırmaları kopuk frenk uşağı... 

Yaralı bir düşman ölüsüne takıldı Nurettin Eşfak'ın ayağı. 

Nurettin dedi ki : «Teselyalı Çoban Mihail,» 

Nurettin dedi ki : «Seni biz değil, 

                            buraya gönderenler öldürdü seni...» 

Sonra. 

Sonra, 31 Ağustos günü 

                    ordularımız İzmir'e doğru yürürken 

serseri bir kurşunla vurulan 

                          Deli Erzurumluydu. 

Devrildi. 

Kürek kemikleri altında toprağı duydu. 

Baktı yukarı, 

baktı karşıya. 

Gözler hayretle yandılar : 

önünde, sırtüstü, yan yana yatan postalları 

                            her seferkinden kocamandılar. 

Ve bu postallar daha bir hayli zaman 

üzerlerinden atlayıp geçen arkadaşların arkasından 

seyredip güneşli gökyüzünü 

ihtiyar bir muhacir karısını düşündüler. 

Sonra... 

Sonra, sarsılıp ayrıldılar birbirlerinden 

ve Deli Erzurumlu ölürken kederinden 

                       yüzlerini toprağa döndüler... 

Solda, ilerdeydi Ali Onbaşı. 

Kan içindeydi yüzü gözü. 

Bir süvari takımı geçti yanından dörtnala. 

Kaçanı kovalamıyordu yalnız 

                      ulaşmak da istiyordu bir yerlere 

ve sadece kahretmiyor 

                      yaratıyordu da. 

Ve kılıçların, 

                  nalların, 

                             ellerin 

                                      ve gözlerin pırıltısı 

                ardarda çakan aydınlık bir bütündü. 

Ali Onbaşı bir şimşek hızıyla düşündü 

ve şu türküyü duydu : 

        «Dörtnala gelip Uzak Asya'dan 

          Akdeniz'e bir kısrak başı gibi uzanan 

                                      bu memleket bizim. 

      Bilekler kan içinde, dişler kenetli, ayaklar çıplak 

      ve ipek bir halıya benziyen toprak, 

                             bu cehennem, bu cennet bizim. 

      Kapansın el kapıları, bir daha açılmasın, 

      yok edin insanın insana kulluğunu, 

                                 bu dâvet bizim... 

     Yaşamak bir ağaç gibi tek ve hür 

      ve bir orman gibi kardeşçesine, 

        bu hasret bizim...» 

Sonra. 

Sonra, 9 Eylülde İzmir'e girdik 

ve Kayserili bir nefer 

yanan şehrin kızıltısı içinden gelip 

öfkeden, sevinçten, ümitten ağlıya ağlıya, 

Güneyden Kuzeye, 

Doğudan Batıya, 

Türk halkıyla beraber 

seyretti İzmir rıhtımından Akdeniz'i. 

Ve biz de burda bitirdik destanımızı. 

Biliyoruz ki lâyığınca olmadı bu kitap, 

Türk halkı bağışlasın bizi, 

onlar ki toprakta karınca, 

                        suda balık, 

                                  havada kuş kadar 

                                               çokturlar; 

korkak, 

           cesur, 

                    câhil, 

                            hakîm 

                                    ve çocukturlar 

ve kahreden 

               yaratan ki onlardır, 

kitabımızda yalnız onların mâcereları vardır...